عجب خجسته حدیثی که همچو گوهر بود
سفارش پدری به جوان دلبر بود

«نرو از آن در کوچک که سمت دیگر بود
که چشم خیل گدایان همیشه بر در بود»

چه بارگاه و چه صحنی شبیه مشهد ما
چه آشیانه ی امنی شبیه مشهد ما

عجب حریم و چه شأنی شبیه مشهد ما

خیال صحن و سرایت همیشه در سر بود
چه خوب می شد اگر تا سحر درون حرم

فقط سه واژه ی تنها من و ضریح و سرم
تو هم اگر که بیایی ز اوج لطف و کرم

کدام خاطره از این خیال برتر بود؟
تمام عمر نشستم به آستان شما

همیشه خیره نشستم به کنج خوان شما
مرا بس است ز روزی کمی ز نان شما

غلام حلقه به گوشت به شاه سرور بود
چنین غریب به چشمش ندیده کون و مکان

چنین اسیر غمی تا ابد ندیده زمان
صدای هلهله ها بود و رقص دخترکان

تن نحیف تو اما میان بستر بود
به دست و پا زدنت نانجیب می خندید

به «آب» گفتن تو ای غریب می خندید
شبیه قاتل «شیب الخضیب» می خندید

عدو غریبه اگر بود به ز همسر بود
عطوفت و دل سنگش اگر نمی مرد آه

تو را به بام با طناب گر نمی برد آه
کمی ملاحظه می کرد و گر نمی خورد آه

لبت به تیزی پله چقدر بهتر بود
تو را کشید و رسیدی به بام خانه ی خود

چه روضه ها که تو دیدی به بام خانه ی خود
«حسین» را تو چشیدی به بام خانه ی خود

پناه جسم رها بال چند کفتر بود

 حسین کریمی